Haar schildersezel hoort tot het vaste meubilair van de zonnige woonkamer aan De Cloese. De verftubes liggen keurig opgestapeld, schilderijen hangen aan de wand of staan achter de bank. Marian Steenbergen lijkt een geordend mens. De doorgaans gebruikelijk chaos zoals je die aantreft in de meeste ateliers, tref je hier niet aan. De huiskamer moet toch een beetje aan kant blijven. Ze is kunstenares en huisvrouw tegelijk. Het werk in huis - met een man en drie kinderen - is omvangrijk en Marian kan zeker niet acht uur per dag het penseel hanteren. Daarvoor ontbreekt de tijd, maar ze zou het ook niet willen. "Ik zou er knots van worden", denkt ze. Daarnaast houdt ze er van om sociale contacten te onderhouden. "Ais een vriendin belt voor een dagje uit, vind ik dat ook heerlijk."

Het worden spannende tijden voor Marian, die inmiddels Sara heeft gezien. Zo rond de Pasen wordt bij Ugchelense woninginrichter Duthler een expositie van haar ingepast die hoofdzakelijk bestaat uit zelfportretten. In verschillende gedaanten heeft ze zichzelf op het doek gezet waarbij telkens een andere Marian je aankijkt. Kleurrijk geschilderd, want ze houdt nu eenmaal van vrolijke tinten. Ze heeft ook een ietwat zuidelijk uitstraling, al is ze 'gewoon' in Apeldoorn geboren. Of het nu om acryl gaat, om pastel of olieverf, het materiaal maakt haar niet zo veel uit. Kleuren, daar gaat het om. Aquarelleren heeft ze een beetje uit haar hoofd gezet. Ook andere portretten hebben die vrolijke kleuren en Marian beschikt over het vermogen om de personen eigentijds, in een moderne setting op het doek te krijgen. Zoals haar buurjongens, twee knapen die zelfverzekerdheid, bijna brutaliteit uitstralen door de gekozen kleuren. Het zal velen aanspreken omdat haar werk nauwelijks de leeftijd van de geportretteerden verraadt. En dat geeft vermoedelijk velen een veilig gevoel...
Het figuratief tekenen zit er eigenlijk van jongs af aan in. Toch koos ze niet voor een tekenopleiding. Thuis aan de Oranjestraat speelde Marian Waanders met haar

vriendinnetjes meestentijds 'schooltje' (zij was de juf) en het was beslist geen wonder dat zij zelf uiteindelijk ook schooljuf werd. Ongeveer tien jaar heeft ze voor de klas gestaan, toen kwamen haar drie kinderen en koos ze voor het 'getut' in huis en met het kroost. Maar toen kwam toch ook weer haar liefde voor het tekenen om de hoek kijken en besloot ze na veel vijven en zessen de avondopleiding aan de Hoge School voor Kunst in Arnhem te gaan volgen. Dat is zeker voor een moeder met drie kinderen een allesbehalve gemakkelijke weg. "Direct na zwemles het kind op de stoep zetten bij je man die dan net thuis was en halsoverkop drie a vier avonden naar Arnhem rijden." Verre van eenvoudig. De enthousiaste docenten sleepten haar er uiteindelijk door, ook al omdat ze aanvankelijk zelf niet zo overtuigd was van haar mogelijkheden. Pas in het derde jaar kreeg ze echt 101 in de opleiding. Kon ik meer achter me zelf gaan staan. Ik liet me nogal imponeren door mijn omgeving en had moeite om me zelf te vinden. Maar uiteindelijk sleepte de levensles van haar moeder haar er door heen: ,Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg'. Die instelling zorgde er wellicht ook voor dat ze slaagde aan school.
Naast het maken van portretten heeft Marian ook aardigheid in het maken van kleurrijke landschappen, daarnaast is ze bezig met zichzelf verder te ontwikkelen. Ze volgt momenteel een cursus helend tekenen. "Ik heb er nog niet zo heel veel verstand van maar ik probeer me er wel in te verdiepen.
Overigens is ze er niet de vrouw na om hoog van de toren te blazen. Haar bescheidenheid weerhoudt haar ook om voorop te lopen en zich vol bombarie te presenteren als kunstenares. "Ik timmer niet zo veel aan de weg. Exposeren heb ik alleen een keer gedaan bij Theo Jans in Klarenbeek en tijdens groepsexposities op de HKA. En nu dus bij Duthler in het dorp. Het is spannend, vooral het maken van de keus en de manier van presenteren." Dat ze veel gaat verkopen door deze expo, dat is iets waarin ze niet zo gelooft. De tijd zal het leren.