HOME


Gastenboek
Om Ugchelse Kei de Kei 

Om de Kei nummer: 35. Uit De Bron van woensdag 4 mei 1995, 32e jaargang nummer 9.

Vorige Index Volgende
OUD.
Je wordt oud, zeggen we wel eens, als het niet gaat, zoals het zou moeten gaan. Of, als het ons telkens niet zo snel meer lukt als vroeger. Het zit ons dan niet mee. We mompelen dan in onszelf, dat je oud begint te worden. Want een ander zegt niet zo gauw: "Je wordt oud".
Toch is dat een heilwens, die door een toevoeging een heel andere klank krijgt. Zoals: "Ik hoop, dat je in gezondheid oud wordt."
Nu is Ugchelen aan het 'vergrijzen' zoals heel Nederland vergrijst, overigens. Vroeger was men blij, als men z'n pensioen haalde. Tegenwoordig zit men te rekenen, wat men allemaal met je pensioen kan doen. Dingen, die je vroeger voor onmogelijk had gehouden. Zoals: kan ik naar mijn dochter in Australië en wat zal ik dan allemaal meenemen voor haar? Dat is dan de plezierige kant van de vergrijzing.
Plotseling maakt Ugchelen het wel héél erg grijs. Immers, door het bezoek van onze Canadese gasten wordt de gemiddelde bevolkingsleeftijd tijdelijk plotseling zo'n 50 jaar hoger in Ugchelen.
De oudste gast is 96 jaar. Dat liegt er niet om!
Ik heb horen zeggen, dat niet alle Canadese gasten meegewerkt hebben, om Nederland te bevrijden. Nou, dat klopt, maar als we zó zouden denken, wordt het wel héél erg eng. Waar we hen in mee willen laten delen is de vreugde, dat we 50 jaar geleden ook door hun mede-landgenoten onze vrijheid herkregen. Als zij er niet waren geweest, was de massaliteit van de geallieerde legers minder geweest. Dus hoeven we niet precies uit te zoeken,

of zij het precies zijn geweest, die Ugchelen hebben bevrijd.
De mensen, wier namen op de kei staan vermeld, hebben wèl direct met Ugchelen te maken. Zij zijn het óók, waaraan wij onze vrijheid hebben te danken. Evenals die mensen, die wij gedenken op Heidehof; de gefusilleerden, maar ook de vliegers uit de bommenwerpers. Die zijn door het toeval met Ugchelen verbonden. Met hun leven.
Zij zijn niet oud geworden. Sommigen waren nog niet eens volwassenen. Door hun sterven te gedenken, vieren wij onze vrijheid.
Of ze nu op een kantoor in Washington hebben gewerkt, of met een Sherman-tank iets hebben gedaan in Ugchelen. Alle anderen ook. Die in Afrika hebben gevochten; de landing in Normandië hebben uitgevoerd en de gevangenis in Leeuwarden hebben overvallen. Wij herdenken met de overlevenden de vrijheid en vieren dat en geven ze onze gastvrijheid en nog een beetje extra. Toevallig, omdat ze het geluk hadden, om te overleven en oud te worden.
Samen met ons!
In Ugchelen.
Gaarne maak ik misbruik van deze rubriek voor een persoonlijk welkom aan onze gasten.
Uwe Kijker.
To all our Canadian guests.
Welcome in our little village Ugchelen. The adornment of our village can subscribe that. We all are still very thankful for the job you did for us, 50 years ago. We do remember you and all your fellow-comrades, who are not able any more to celebrate with us on this very moment and spot.
Thank you again!
Your Spectator.

"Uwe Kijker"
Deze tekst wordt elke veertien dagen met toestemming overgenomen uit het Ugchelense Kerk- en Nieuwsblad
"DE BRON".

Vorige Index Volgende

Copyright © 1996 -
Uwe Kijker / DE BRON / Gert Woutersen